لاله ی تشنه
حالا یگر آفتاب ،مستقیم در چشمانش می نشست .خواست نیم غلطی بزندتا از تابش خورشید در امان باشد،اما نتوانست .لبخندی خشک بر لبانش نشست،عجب زمشتان گرمی!این سرزمین همه چیزش عجیب است .زخمهای عمیقی که چند ساعت پیش برپیکرش نشسته بود،دیگر اذیتش نمی کرد .خون زیادی از بدنش رفته بود ،و بی حسی خاصی تمام پیکرش را پوشانده بود .تنهاعطش بود که بی تابش می کرد .نمی دانستکه قمقمه اش آب دارد یا نه .فرقی هم نمی کرد نایی برایش نمانده بد تا دستی به سوی قمقمه ببرد .مردمک چشمش هم به دشواری فرمان را اجرا می کرد متی بود که صدای همرزمانش خاموش شده بود.همگی یا رفته بودند یا چون او در گشه ای باهمه ی زندگی بازی می کردن. سعی کرد با گردش چشم اوضاع اطراف را ببیند ،فقط رمل می دید و چند شاخک مین .باد گرم فکه هم وقت گیر اورده بود و گهگاه مشتی شن را بر سرو صورتش می یخت .مادرش را به یاد آورد که تا چه اندازه به تمیزی وضع او حساس بود .همین چندی پیش بود که در خانه،گوشه ای گرفته و ر خود فرو رفته بود .مادر کهرد پای انوهی را بر چهره ی او دیده بود کنارش نشست و گفت :علی جان!از چه ناراحتی پسرم .گفت:چیزی نیست یاد دوستان شهیدم بودم .خنده اش گرفت .غرق در افکار خود بود که صدایی غریب او را متوجه خود کرد .چند نفر عرب با صدای بلند با هم صحبت می کردند،صدا نزدیک و نزدیک تر شد . ناگهان هیاهو به سکوت تبدیل شد و سایه ای شوم بر پیکرش افتاد ،با همه توان چشمانش را باز کر ،یک افسر عراقی بود با چهره ای کریه و ابروانی در هم.برخورد لگد را بر پهلویش حس کرد ،زخمهای بی شمار علی عراقی را برای کشتنش مصمم کرد . به سرعت اسلحه کمری اش را به سمت سر علی نشانه رفت . علی با همه خاطراتش واع کرد و آخرین چیزی که در دامان فکه به یادگار گذاشت ،لبخندی بود که در چهره اش جا باز کرد،چند لحظه بعد ،جوی باریکی از خون داغ به سرعت سرازیری تپه رابه سمت پایین طی کرد.علی 16 ساله برای همیشه به خواب رفته بود
